BEJ
(tur.) tytuł szlachecki w Turcji
Zapraszam do odkrywania sekcji „Pochodzenie wyrazu: turecki” w naszym Słowniku Wyrazów Obcych, która odsłania fascynujące aspekty wpływu tureckiego języka i kultury na polszczyznę. Wpływ ten jest odzwierciedleniem długiej historii kontaktów między Polską a Imperium Osmańskim oraz współczesną Turcją, ukazując bogactwo kulturowej wymiany.
W tej części słownika znajdziemy wyrazy zapożyczone z języka tureckiego, które w różnych okresach historycznych wzbogaciły język polski. Te słowa dotyczą przede wszystkim dziedzin takich jak kulinaria, wojskowość, handel czy ubiór, odzwierciedlając obszary, w których kultury polska i turecka miały najwięcej kontaktów.
Wyrazy te są świadectwem nie tylko historycznych i kulturowych powiązań między Polską a światem tureckim, ale także przypominają o bogactwie językowym, jakie niesie ze sobą każde spotkanie różnych kultur. Wiele z tych terminów jest tak głęboko zakorzenionych w polszczyźnie, że ich egzotyczne pochodzenie może być nieoczekiwane dla wielu użytkowników języka.
Ta część słownika to nie tylko leksykalna ciekawostka, ale również okno na historię i kulturę, które pokazuje, jak wielowymiarowe są relacje między Polską a Turcją, manifestujące się w słowach, których używamy.
(tur.) tytuł szlachecki w Turcji
(tur. basałyk – bicz zakończony ołowianą kulką) 1. ślad po uderzeniu batem 2. przest. psotnik, nicpoń
(tur.) długi sznur, zakończony pętlą, stosowany do chwytania zwierząt
(tur. dosl. starszy brat) 1. tytuł grzecznościowy w niektórych krajach muzułmańskich – „pan” 2. hist. stopień wojskowy w sułtańskiej Turcji… Read More »AGA
(tur. ogalan – chłopiec) wojsk. żołnierz kawalerii, istniejącej od wieku XVIII do połowy wieku XX
(tur. tabur – obóz) 1. zbiór pojazdów jednego rodzaju, używanych do przewozu ludzi i rzeczy 2. grupa wspólnie wędrujących i… Read More »TABOR
(od tur. sachtian) bardzo cienka i miękka skóra koźla, dawniej stosowana m.in. do wyrobu cholewek od butów, dzisiaj wykorzystywana przy… Read More »SAFIAN
(tur.) rodzaj wódki tureckiej ze sfermentowanych rodzynek, posiadającej zapach anyżku
(tur. rahatlokum) słodka potrawa popularna na Bliskim Wschodzie, mająca postać masy owocowej z dodatkiem bakalii
(tur. padiszah) tytuł, którym określa się władcę Afganistanu oraz szacha Iranu, przysługujący również sułtanom tureckim
(tur.) muzułmańska modlitwa odmawiana pięciokrotnie w ciągu dnia
(tur. esir) 1. niewola u Turków i Tatarów 2. jeńcy zwracani za okup lub sprzedawani
(tur. jahmurłuk) mała czapeczka z sukna lub aksamitu, noszona na czubku głowy, najczęściej przez Żydów
(tur.) dęty instrument ludowy; dudy
(tur.) 1. tytuł tureckiego sułtana i dostojników 2. turecki tytuł grzecznościowy – „pan
(tur. bachszysz) podarunek, napiwek w krajach Bliskiego Wschodu
(tur., z ar. bakkal – handlarz owoców) suszone owoce południowe, np. rodzynki, migdały, figi, daktyle